Reading time 4min. English version below.

1 jaar in ‘het paradijs’, 1 jaar in ‘zijn vs doen’, 1 jaar in ‘overgave vs forceren’

Het is zo’n overweldigende ervaring wanneer je eindelijk aankomt op een bestemming waarvan je het gevoel hebt dat je er heel je leven naartoe hebt gewerkt.

Het wordt een evenwichtsoefening tussen ten volle van die bestemming te (leren) genieten en jezelf af te vragen ‘what’s next?’.

Het is moeilijk want de versie die je daar bracht probeert een vraag te beantwoorden die enkel de versie die je nog moet worden kan beantwoorden.

En dus stap je een nieuwe soort ‘twilight zone’ in. Eentje tussen versies van jezelf en manieren van de dingen te doen.

Het is heel uitdagend geweest om de vele blessings in mijn eigen leven doorheen die fase van ‘niks doen’ te zien.

Ik heb het voorbije jaar lange periodes meegemaakt waarin ik elke dag magie tegenkwam.

Ik had de eer een bron van oneindige diepte binnenin mezelf te ontdekken.

Ik heb levendige visioenen gezien van mijn innerlijke wereld.

Ik heb prachtige ontmoetingen gehad met andere spirituele zoekers.

En ik werd vaak aangesproken door de puurste essentie die in en om ons heen bestaat om mij steeds opnieuw prachtige waarheden liet zien.

Allemaal moeilijk in woorden uit te drukken.

Maar ik ben ook heel moeilijke momenten doorgegaan…

Enorme zelftwijfel en existentiële vragen over wie ik nu eigenlijk ben. Over mijn eigenwaarde en wat exact het nu is dat ik de wereld te brengen heb. Over dat het eerste grote deel van mijn leven rond overleven draaide en wat nu met het volgende deel?

Het is best bizar dat met het leven dat ik kan leiden en de vrijheid die ik kan ervaren, ook gevoelens van diepe droefheid, eenzaamheid, zinloosheid, falen en nergens bijhoren met zich meebrengen.

Meer recentelijk heb ik vooral het schuldgevoel ervaren van niet te ‘presteren’. Niet te creëren, niet langer ‘veel’ geld te verdienen en het verlies in momentum en potentieel van wat ik hiervoor deed en was. Het was niet makkelijk om de transitie te maken weg van wat mij ooit dreef in alles wat ik deed.

En met die gevoelens is ook een diep verlangen om opnieuw te creëren naar boven gekomen. Ik heb hier geleerd hoe diep die creatieve kracht en drang geworteld zit tot in het diepste van wie ik ben.

Nu dat werk eerder een keuze dan een verplichting is geworden, leer ik daarbij ook hoe belangrijk ‘zinvol’ werk is om gelukkig door het leven te gaan.

Zinvol werk betekent ergens bijhoren, het gevoel hebben dat wat je doet er toe doet. Dat je ergens goed in bent en dat je daarvoor ook wordt erkend en beloond. Zinvol werk geeft je een doel in het leven.

Maar wat ‘zinvol’ werk is, is enorm subjectief gezien het veel meer te maken heeft met het gevoel dat het bij jou naar boven brengt en wat de waarde ervan is die collectief gedragen wordt. Zinvol werk kan dus vanalles zijn: van verzekeringen verkopen aan de deur, tot vrijwilligerswerk doen voor een Afrikaanse NGO, tot het runnen van een miljardenbedrijf…

En hoewel dus het individu zelf kan bepalen wat zinvol aanvoelt en wat niet, is die keuze daarin toch vaak vooral bepaald door wat ‘het systeem’ of onze samenleving ons vertelt of opdringt wat dan allemaal juist in het vakje ‘zinvol’ past.

Het ironische hieraan is, althans voor mij, dat wanneer je door deze maatschappelijke drempels of systemen heen bent gebroken en als mens eindelijk een bepaalde diepte en vrijheid hebt gecreëerd in tijd, ruimte en geld, dat dan ook de lat voor wat zinvol is voor jou stijgt. Wat je ooit als zinvol werk zag was namelijk volledig gekoppeld aan dat hele overlevingsmechanisme waarop onze maatschappij draait en om dat te kunnen overstijgen moest je dus ook een bepaalde modus operandi en identiteit creëren die geankerd was binnen dat systeem.

Eens je jezelf daarbuiten zet, valt ook dat volledig uit elkaar en maak je de transitie naar een compleet nieuwe identiteit en manier van de dingen te doen (= modus operandi). Het is letterlijk een dood en wedergeboorte.

Mijn grootste uitdaging daarin nu is die transitie zo aangenaam mogelijk te navigeren.

Voor mezelf opnieuw uitzoeken wat zinvol is.

Niet langer kiezen vanuit angst of tekorten maar beslissingen leren maken vanuit een plek van overvloed. Keuzes geworteld in tijd, ruimte en potentieel in plaats vanuit beperkingen en schaarste.

Want, welke weg kies je wanneer je weet dat elke weg een mogelijkheid is waarin je kunt slagen?

Dat je meester bent van je eigen realiteit, maar nu kalibreert naar een meer liefdevolle, bewuste, empathische en belichaamde versie daarvan?

Mijn oude identiteit draaide om het forceren van mijn realiteit:

Tegen de stroom ingaan. Vasthouden aan mijn strijdvaardigheid en moed.

Plannen ‘smeden’.

Meer dan 30 jaar van oud-paradigma-programmering.

Het nieuwe gaat over het toelaten van wat al is en het overgeven aan wat nog komt.

Het is moeiteloze creatie. Het is terug kind worden. Het is aanwezigheid.

Maar bovenal is het geduld ontwikkelen en de capaciteit creëren om veel langzamer te gaan.

Om toe te laten en te ontvangen.

En het is de moeilijkste overgang tot nu toe...

​

----

​

1 year in ‘Paradise’. 1 year of being vs doing. 1 year of surrendering vs forcing.

​

Such vastness in experience overcomes you after you arrive at a destination you have been working towards for as long as you can remember.

It becomes a balancing act of enjoying that destination, that what you always dreamed of and asking yourself “what’s next?”

It’s hard because the version of you that got here is trying to answer a question for the version you still need to become.

And so you enter a new twilight zone. One in between versions of yourself and one in between ways of being.

It’s been challenging seeing the treasures and blessings in my own life during this phase of ‘nothingness.’

I’ve experienced long stretches of encountering magic every single day.

I’ve had the honor of meeting a well of infinite depth within my own being.

I’ve seen vivid visions of expressions of my inner world.

I’ve had celestial encounters with other spiritual seekers.

And I was spoken to by the most pure essence that exists within and around us all.

All difficult to express in words.

But I’ve also encountered many fears. Heavy self-doubt and existential questions on who I am. On my self-worth and my value to the world.

It’s crazy that living the life I can live and enjoying the freedom that I do also brings with it feelings of deep sadness, non-belonging, failure, and meaninglessness.

Lately, I’ve felt the shadows of guilt and the unease of not performing. Of not creating. Of not making money. Of the loss of momentum and potential in what I used to do and be. Of the heaviness that comes with no longer being able to run on what used to fuel me…

And with it comes a deep desire for being able to create again. Which I learned here, is an essential part of who I truly am.

Now that work has become a choice rather than a necessity, I see how vital meaningful work is for a fulfilling life.

Meaningful work is about belonging, knowing that what you do matters. It’s about being good at something and receiving recognition and reward for it. It gives you purpose.

But what counts as ‘meaningful’ work? That’s deeply subjective. It’s about how it makes you feel and the collective value it brings. It could be anything: selling insurance door-to-door, volunteering for an NGO, or running a billion-dollar business.

Even though we ourselves get to define meaning, our choices are often shaped by what society tells us is ‘valuable.’

The irony is that when you break free from these societal systems—creating time, space, and financial freedom for yourself—your bar for what feels meaningful rises.

What once felt meaningful was tied to survival, shaped by the very systems I had to overcome. To rise above it, I had to build an identity anchored within that system.

Now that I can live a life that’s no longer based on fear or on survival the shift comes in making choices based on abundance. Choices grounded in time, space and potential instead of a place of needing, limitations and scarcity.

Which path does one choose when one knows that every path is a possibility that one has the potential of succeeding in?

That one is a master of their reality but is in the calibration to a more loving, conscious, empathic, and embodied version of that?

My old paradigm was about forcing my reality. Going against. Clinging to my bravery in battle. Plotting. +30 years of old paradigm programming.

The new paradigm is allowing what already is and surrendering to what’s to come. It’s effortless play and creation. Presence. But most of all it’s crafting the patience and capacity to go much slower. To allow and let in. It’s about joyful flow.

And so far it’s been the hardest transition...

​